Update

Ik schrijf hier niet zo heel vaak meer, maar lees nog wel regelmatig mee. Merk dat ik de laptop niet zo vaak meer ter hand pak en een blog schrijven op mijn telefoon en tablet vind ik niet zo prettig. Het is daarom ook al een tijd geleden dat ik hier voor het laatst een blog heb geschreven. Ondertussen is er alweer een hoop gebeurd. 

Op 7 september ben ik bij mijn nieuwe werkgever begonnen en 21 september was hij daar dan... de positieve zwangerschapstest. Hm, natuurlijk zijn we hartstikke blij, maar op mijn werk zal mijn baas niet heel blij zijn ben ik bang. Gelukkig geen last van misselijkheid dit keer (vorige keer hing ik de hele dag met mijn hoofd boven de toiletpot). Na elf weken heb ik het mijn baas verteld. Gelukkig reageerde hij heel goed (al zal hij thuis best even gevloekt hebben....) we zijn op kantoor maar met ons vieren en als ik weg val heeft dat uiteraard heel veel impact op het kantoor. 

Ondertussen zitten we dan ook regelmatig in het ziekenhuis in Maastricht. We gaan onderzoeken of er een lichamelijke oorzaak is voor de ontwikkelingsachterstand van N.. Wat volgt zijn fysieke onderzoeken, gesprekken en een bloedonderzoek. Lichamelijk is ze helemaal in orde, maar uit het bloed onderzoek blijkt dat ze een chromosoomafwijking heeft. Een duplicatie op 20.33. En deze afwijking zorg voor een afwijkende ontwikkeling. Natuurlijk ga je dan ook op onderzoek via Google. Natuurlijk vind je dan veel informatie waar je iets mee kunt maar ook waar je niets mee kunt. Maar als ik zo voor mijzelf de balans opmaak, zijn er veel kinderen bij wie de afwijkende ontwikkeling (veel) erger is dan bij N. Ook zijn er goede vooruitzichten qua doorontwikkeling. Ik kom in ieder geval geen schokkende verhalen van een stilstaande ontwikkeling tegen. 

Dan hebben we weer een gesprek in het ziekenhuis over de uitslag van het bloedonderzoek. Want wat als de chromosomenafwijking erfelijk is? Ik ben zwanger, wat wil dit zeggen voor ons derde kindje? Onze R. heeft geen ontwikkelingsachterstand, die gaat nog steeds als een tierelier. We besluiten om onszelf ook te laten testen, maar er hoeft geen spoed achter gezet te worden, de zwangerschap willen we toch niet afbreken. Het is puur om te weten of de chromosomenaffwijking erfelijk is en of ons derde meisje  een verhoogd risico heeft en we haar dus straks ook beter in de gaten moeten houden (niet dat we dat niet sowieso al zouden doen hoor). 

Na een paar spannende weken is daar dan het lang verwachte telefoontje : de chromosomenafwijking is bij u beide niet aangetroffen en is dus spontaan bij N, ontstaan. Wat een opluchting! Helemaal in tranen bel ik mijn vriend, hij schrikt want denkt dat er wat ernstigs aan de hand is, maar nee... dit zijn tranen van geluk. De mensen op het station kijiken een beetje naar me, maar dat doet me toevallig even helemaal niets want ik ben nu toevallig even de gelukkigste vrouw op aarde!

N. gaat nog steeds drie dagen per week naar het KBC. Ze heeft het enorm naar haar zin en vind vooral de zand/water ruimte helemaal geweldig. Juf merkt wel dat N. er steeds meer aan toe is om naar een schoolomgeving te gaan. Daarom wordt ze in februari en maart opnieuw psychologisch getest. De testen lijken een beetje tegen te vallen, vooral op het spraak/taal gedeelte. En daarom wordt besloten om ook de logopediste nog eens een uitgebreid onderzoek te laten doen. Na bespreking van de voorlopige resultaten (er moet nog één onderdeel getest worden) vallen de resultaten toch mee. Alle testresultaten zijn weer in balans met elkaar. Maar dan komt de vraag. Waar gaat N. straks heen? Wordt het speciaal basis onderwijs (SBO) of ZMLK? De gedragstherapeute en trajectbegeleider geven aan dat ze het beste naar SBO kan, maar juf twijfelt en is bang dat ze daar teveel op haar tenen moet lopen. Onze gevoel gaat ook uit naar SBO. Juf gaat nog met de andere groepsleiders overleggen en tijdens een volgende bespreking komen we er op terug. In ieder geval zal bij het volgende gesprek iemand van een SBO én een ZMLK school aanwezig zijn. 

En dan onze (nu nog) jongste spruit, R. 
Nog steeds een pittige dame. Weet wat ze wel en niet wil en laat dit ook duidelijk merken. Gelukkig is ze meestal heel erg lief en luistert ze goed, zeker als je alleen met haar ben is het gewoon een brave dame. Sinds kort slapen R en N samen op één kamer en dat gaat super goed. Eerste paar weken heeft R. in haar ledikantje geslapen, ze wou niet in het grote bed, maar sinds kort slaapt R. dan ook in het grote bed, want: ze is een grote meid. Ze is nu 2 jaar en drie maanden en sinds een paar dagen volledig zindelijk! Plassen en poepen op het potje deed ze al een tijd en na twee nachten met een droge luier hebben we die 's nachts ook uitgelaten. Geen ongelukjes! Super trots op onze dame. Maar dat was nog niet genoeg, want ook als we weg gingen bleef de luier droog. Dus : ook naar de speeltuin of winkel geen luier meer aan! En de kerk? Dat duurt best wel lang he, maar... potje mee en ook daar bleef ze droog (wij gaan eigenlijk niet meer, maar mijn schoonzusters komen de meiden regelmatig halen om mee te gaan) Vandaag voor het eerst zonder luier naar de peuterspeelzaal. Ben benieuwd hoe dat gaat. Juf gaf wel al aan dat haar luier eigenlijk altijd droog is als ze gaat verschonen, dus verwacht eigenlijk geen problemen wat dat betreft. Voordat we de klas in gingen zijn we samen naar de wc gegaan en heeft ze daar geplast, zo weet ze dat ze op psz ook gewoon naar de wc kan gaan. R. is op de psz best verlegen maar we hebben even een goed gesprekje gehad voordat we naar 'school' gingen en bij binnenkomst zijn we ook meteen naar juf gegaan om te vertellen dat ze geen luier om heeft. Wow R. wat ben jij een grote meid!!! En R. maar glunderen. Had ik al gezegd dat ik trots ben?

En dan ik. 
Op zich heb ik een hele fijne zwangerschap. Heb veel last van bekkenpijn, maar verder gelukkig geen kwaaltjes. De jongedame beweegt goed en tot nu toe staat de weegschaal op minus 4.4 kilo. Afgelopen drie weken voor het eerst 400 gram aangekomen, maar had ook een andere broek aan dan andere keren (ik probeer iedere keer hetzelfde aan te trekken, of in ieder geval dezelfde broek, zodat we een goed beeld van mijn gewicht krijgen). 

Nog 3.5 week werken en dan gaat mijn verlof in. Heb er zin in, merk dat het fysiek steeds zwaarder wordt. Ben toch 50 minuten onderweg om op mijn werk te komen en vooral die rit (met auto of trein) begint me steeds vaker op te breken, merk dat ik dan 's avonds aan tafel bijna niet meer op mijn stoel kan zitten. Gelukkig heb ik op mijn werk afgesproken dat ik maar halve dagen hoef te werken, en dus om 12:00 uur naar huis mag. Helaas blijkt dat in de praktijk toch vaak een uur of drie te zijn.  VK geeft aan dat ik echt meer op mezelf moet passen en dus echt op de tijd moet letten. Tsja... helaas is dat voor een work-freak als ik met een te hoog verantwoordelijkheidsgevoel makkelijker gezegd dan gedaan.

Maar goed, we breien er weer een eind aan :)